“We zijn veel te laat begonnen!” Verschillende mensen protesteerden weer eens -voor de zoveelste keer, dacht Pete bij zichzelf, tegen de onduidelijkheid vanuit de regering sinds duidelijk werd hoe een impact de klimaatveranderingen hadden.
Sinds die berichten naar buiten kwamen zijn er steeds meer verboden gekomen, steeds meer belemmeringen op het recht van vrije meningsuiting, steeds meer ontkenning…
Het was voor Pete de laatste maanden allemaal een gewoonte geworden. Sinds het opraken van de fossiele brandstoffen vorig jaar moest de wereld noodgedwongen, en veel te laat, veranderen. Oude landen vielen, en uit de as van de vroegere bestuursorganen kwamen nieuwe, waarbij in veel gevallen ook vaak nieuwe grenzen werden afgebakend. Vooral in het Westen was het een harde aanpassing. Blijkbaar was datgene waarvoor vroeger bepaalde regeringspartijen in ieder land al jaren waarschuwden toch werkelijkheid geworden: de wereld was té afhankelijk van fossiele grondstoffen, waar téveel geld in omging.
Was dat maar het enige wat er speelde, dacht Pete weer bij zichzelf. Door alle fossiele brandstoffen was het wereldwijde klimaat de laatste jaren schrikwekkend veranderd.
Het oude Afrika was een niemandsland geworden, met temperaturen die met momenten flirtten met de 60 graden Celsius.
De noordpool bestaat al enkele jaren niet meer, en de zuidpool was een dorre rotsvlakte geworden waar enkel in de winter ijs kwam te liggen. In de zomer? Temperaturen boven het vriespunt…
Vrijwel alle landen die aan kusten lagen waren de laatste jaren getroffen door tsunami’s. De zee geeft en de zee neemt, zoals ze vroeger zeiden. Echter had de zee de laatste jaren wel enorm veel genomen…
Zo ook het land waarin Pete woonde met zijn moeder: Nieuw-Laagland: na lange en harde rellen was België uiteengevallen, en annexeerde Frankrijk het Franstalige deel, terwijl Nederland het Nederlandstalige Vlaanderen omarmde. Nieuw-Laagland is door zijn ligging echter ook enorm kwetsbaar voor water, wat de laatste decennia, meer nog dan aan andere kusten overal op Aarde, tot jaarlijkse gigantische overstromingen leidde.
Door al die problemen was er de afgelopen jaren meer dan ooit geïnvesteerd in de ruimtevaart, in de hoop een nieuwe planeet te vinden voor de rijken onder de bevolking, een planeet die men kon schapen naar zijn wens.
Hierbij waren in eerste instantie de blikken op Mars gericht, en vroege terraforming bleek succesvol, maar slechts op kleine schaal. Aarde had officieel een kolonie op Mars, maar of het leven daar nu zoveel beter was…
De afgelopen jaren had men zich vooral, mede door de vooruitgang in technologie, gefocust op andere zonnestelsels. Echter botsten ze hier ook op andere levensvormen, en niet allemaal even vriendelijk. Gelukkig waren er, tenminste, voor wie de overheden nog geloofde, geen redenen tot paniek, aangezien het ‘vooral om primitieve levensvormen ging die lang niet zo slim waren als de mens’.
Niet iedereen geloofde dit echter, en zo komen we terug op
de dag van vandaag, in het jaar 2044, waar er zoveel veranderd is, maar toch
nog zoveel mensen hardnekkig blijven vasthouden aan dat wat vroeger heet:
noodgedwongen, opnieuw begonnen.