Hij zat op z’n veel te kleine kamer in het 15e District van New Eden. Een eenpersoonsappartementje dat zelfs naar standaarden van de lagere klasse in de stad als ‘armoedig’ kon worden beschreven. Zijn naam? Julio. Zijn beroep? Een aparte vraag, noem het een mix tussen hacker en uitvinder, officieel Biohacker, op zoek naar het grote geld. Dat was ook de reden waarom hij de relatief goede omstandigheden van Technologica had verlaten. Hij was echter niet voorbereid op de intensiteit van de geldzucht in New Eden..
Hij was op zoek naar een “Eureka”-moment. Wat hij echter niet had verwacht, was dat dat moment zou komen uit een onverwachte hoek. Hij was net bezig met zijn prototype toen hij een melding op zijn link kreeg. Er stond iemand voor de deur. Een vrouw nota bene. Hij herkende haar als Petra Ultiz. “Shiit, helemaal die afspraak vergeten..”, was het eerste wat in hem opkwam. Hopelijk kon ze tegen wat bloed, zijn arm lag nog deels open van het experimenteren met de Bio-chips. Een beetje klunzig strompelde hij naar de deur, de rommel ontwijkend. Tussendoor spoot hij nog snel wat deodorant op, waarvan de dampen natuurlijk gelijk enorm prikten in zijn arm.
“Hoi” “Hey, dat duurde even.”, antwoordde ze droog. “Klopt, ik was nog even bezig met een experiment..” “Op jezelf zie ik?”, zei ze met een cynisch lachje. Oke, slechte eerste indruk… “Vergeef me, ik ben normaal niet echt gewend aan gezelschap, laat staan zo’n knappe verschijning.”, antwoordde hij moeizaam. Ze moest lachen. “Het is te zien aan je flirt-skills.” “Sorry.. Zullen we iets gaan drinken?”, probeerde hij het onderwerp te veranderen. “Ja, is goed, ik weet nog wel een leuk ouderwets cafeetje in de buurt, alleen zou ik me wel even wat opfrissen als ik jou was…”, antwoordde ze opnieuw met dat cynisch lachje.
Hij haastte zich naar zijn ultrasone douche om op z’n minst het grofste vuil eraf te krijgen. Hij had nog steeds geen idee wat zo’n socialite als Petra in een simpele ziel als hem zag, maar hij was blij dat er na het online contact uberhaupt een tweede date plaats vond. Vooral gezien de eerste ontmoeting enorm ongemakkelijk was geëindigd. Hij had nu eenmaal nog veel te leren op vlak van sociale vaardigheden. In 5 minuten was hij zo goed als klaar. In die tijd had Petra in zijn kamertje de zetel gevonden tussen alle rommel.
Hij haastte zich om wat bio-gel op zijn arm te smeren zodat die er in ieder geval wat normaler uitzag.
“Zullen we gaan? Hier is maar weinig te zien”, wilde hij zeggen, maar hij zag dat ze zijn werktafel had gevonden en geïntrigeerd naar zijn prototypes keek. “Dus daar zitten je vaardigheden”, antwoordde ze verbluft. Hij voelde een scheut trots opkomen. “Klopt, wil je er meer over weten?”, vroeg hij trots. “Zeer zeker, ik denk dat we toch maar hier blijven…” zei ze subtiel. “Eureka!”, bedacht hij zich.
