Het afgelopen jaar enorm veel progress gemaakt, zowel mentaal als fysiek.
De afgelopen 3 maanden al helemaal. Ik ben de uitdaging aangegaan om in 3 maanden tijd van recreant naar ‘ring-ready’ te gaan. 7 juni is het zo ver. De eerste keer de ring in voor een kickboxwedstrijd. Tegen een andere recreant, met iets aangepaste regels vanuit dat traject. I’m ready!
Sinds februari intensiever aan het trainen, sinds maart vollenbak gegaan (en nog steeds!). 6-8 trainingen per week, zowel boxen als kickboxen. Stukje PT en veel groepstrainingen. En naast díé trainingen probeer ik er óók nog 2x per week een stukje krachttraining thuis bij te doen.
Met resultaat. Zowel qua fitheid, als body, als gewicht, als techniek.
Begin van dit traject rond de 90-91kg (wat -20kg was tegenover een jaar eerder), nu rond de 85-86kg, met de laatste weken nu nog éxtra knallen, ook superstrikt qua voeding, om zo dicht mogelijk tegen de 83kg (doelgewicht) te raken.
Zelfs de mentale dip die ik eind april-begin mei had door andere dingen hield me niet tegen om toch door te beuken en er sneller dan vroeger terug bovenop te komen. Blijkt toch ook een stukje aan dat m’n veerkrachtigheid ook is toegenomen op dat vlak.
Het doet goed als je van vrienden en omgeving complimenten krijgt hoe droog je staat, iets wat ik 2 jaar geleden uberhaupt nooit had gedacht dat ooit zou gebeuren.
Nu al gigantisch veel lof en dank aan Anwar. Toen ik in 2022 vanuit stukje zelfbeeldverbetering begon met ‘brainboxen’ bij Daps Gym had ik nooit gedacht dat ik 3 jaar later de ring in zou durven stappen. Zelfs vorig jaar, tijdens de vorige editie, waren we er nog mee aan het lachen, ‘jij volgend jaar die ring in he’. En kijk nu, geen grap meer! Sowieso blijf ik Daps Gym van harte aanraden aan iedereen die ook maar eens kickboxen wil proberen. De community, het familiegevoel, het respect van iedereen. Blijft geweldig dat zelfs de echte wedstrijdvechters niks van ‘beter dan’-symptomen hebben maar je zelfs in het begin, als beginner, het respect en de motiverende woorden geven (‘Damn, jij hebt ook flinke stappen gemaakt de laatste tijd!’ bv).
Anwar én Zaka, superfijne PT’s altijd. Maar ook andere coaches als Kevin, Zion, Regilio en David verdienen flinke lof. Elk hun eigen aanpak bij de groepstrainingen, maar altijd vanuit een basis van grenzen verleggen mét respect voor elkaar.
Tijdens dit Road2Embrace-traject ook een hoop nieuwe mooie mensen leren kennen.
Corné, die al na een paar trainen zei dat ik een knock-out kon forceren in de ring (groot compliment van iemand met 26 jaar box-ervaring!).
Marco, de oom van Corné. Ex-profvechter waarmee we met een groepje van 4 (Corné, Koen, Brian en ik) de laatste weken nu ook extra trainen. Bewonderenswaardig hoe hij al na een aantal trainingen voor ieder persoonlijk doorhad waar nog werkpunten zaten én wat de sterke punten waren. Én hoe hij die dan ook weet te verbeteren. Typerend voorbeeld, maar geweldig: ik gooide m’n hoeken altijd kort, lange hoeken waren niet echt m’n specialiteit. Afgelopen maandag lukten die lange hoeken ineens na 2 tips/tricks wél goed, mét verwoestende kracht. Geloof me als ik zeg dat ik zelf onder de indruk was.
Koen, Brian, Orvino: ook alledrie geweldige gasten. Nathalie en Nuamy dan weer superfijne vrouwen.
Ook aantal mensjes die ik al kende van de recreanten-groepstrainingen maar nu nog beter heb leren kennen. Martin, Marieke, Chaira, Jeremy, Kerim. Stuk voor stuk toppers.
En natuurlijk Reinier, m’n tegenstander. Topkerel, long-time mate van bij de recreantengroep, mad wederzijds respect én verschillende grappige anekdotes tussen ons.
All respect en love voor iedereen. Zelfs voor degenen die uiteindelijk geen match hebben gekregen. Trots dat jullie alsnog het traject zijn durven aangaan.
Nog 2.5 week doorbeuken, bikkelen, lijden om die laatste kilo’s eraf te werken. 7 juni presteren én genieten. Wordt hoe dan ook een prachtige dag, superbenieuwd naar iedereens wedstrijden.
Tot slot, hoe typerend het ook is, waar ik in het ‘gewone’ leven moeite heb met ‘de kleine dingen vieren’ blijft dat bij het kickboxen wel lukken. Ik had anderhalf jaar geleden, toen m’n rechterknie voor de 3e keer uit de kom klapte, nooit kunnen denken dat ik nu én lenig ben, én beste balans ooit heb. Dat ik harde kicks kan geven. Dat ik vanuit stilstand een kniestoot anderhalve meter of hoger kan geven.
Dit is niet het einde. Ik wil blijven doorbeuken, beter en beter worden, fitter. Nóg sterker worden, zowel fysiek als mentaal!
