Juda moest en zou terug in New Eden komen. De Tunnels waren gewoon echt niet zijn ding. Maanden geleden moest hij onderduiken. In de Tunnels. In een letterlijke ‘onderwereld’. Op de vlucht voor schuldeisers, in een stad waar geld boven alles stond. Nu was hij opnieuw op de vlucht. Voor een van de gangs die in de Tunnels een gruwelijke oorlog uitvochten. Toen hij hier net nieuw was , was hij naïef. Nu wist hij wel beter. Zijn naïviteit had hem echter wel een tijdje als slaaf leven opgeleverd. Letterlijk gevangen genomen en gedwongen tot de meest smerige klusjes in de Tunnels. Hij wist te ontsnappen met zijn enige vriend en lotgenoot, maar voor hoe lang?
Tristan was net als Juda ondergedoken in de Tunnels. Echter was hij niet op de vlucht voor schuldeisers. Nee, hij was op de vlucht voor de Autoriteit Mislukte Experimenten, nadat een van z’n experimenten in Technologica gigantisch fout was gelopen.
Het vervelende was dat de gangs elk hun eigen stukken gebied hadden. Hij wist ondertussen vrij goed hoe de diepere delen van de Tunnels waren, maar de delen dichter bij de Megasteden waren een doolhof van ruïnes, rioleringen en andere zooi. Bovendien waren dat ook de gebieden waar de grootste rivaliteit was. Onder New Eden voornamelijk tussen twee misdaadfamilies: de Blutchers en de Treviani’s. Twee families die ieder zo hun eigen tactieken hadden maar beiden bezig waren met de productie en handel in Swirl, een synthetische, uitermate verslavende drug. Natuurlijk waren de Tunnels onder New Eden een mooi werkterrein: de verstoten en arme bewoners die hier noodgedwongen hun toevlucht zochten waren uitermate vatbaar voor de verleiding. Om nog niet te spreken over de experimenten…
Het griezelige van de Tunnels was namelijk dat er ook een hoop misgelopen genetische experimenten uit Technologica werden gedumpt. Experimenten die te gevaarlijk waren om aan te geven bij de Autoriteit Mislukte Experimenten in de stad zelf. Precies wat Tristan destijds wél had gedaan, wat dan weer de reden van de jacht op hem was… En hij wist dat ze niet veilig waren van deze experimentele monsters voor ze echt uit de Tunnels waren.
Ze baanden zich een weg door een stuk riolering dat omhoog liep. Juda merkte aan de lucht dat hij dichter bij de oppervlakte begon te komen. De lucht werd op de een of andere manier minder muf, frisser haast.
Opeens klonk er geschreeuw in de tunnel waar ze net uitkwamen. Bloedstollend geschreeuw. Juda dacht liever niet waarvan het kwam, maar vermoedde met een bang hart dat een van de junks die ze waren gepasseerd de prooi was geworden van een experiment…
Ze zetten het op een lopen. Ze konden de buitenlucht bijna proeven. De smerige lucht die als een mist in New Eden hing voelde zelfs nog steeds als een verademing tegenover de lucht in de Tunnels. Tristan zag licht door scheuren in het plafond van de Tunnel naar binnen komen. Ze moesten enkel nog maar een uitgang zien te vinden. Een kelder of ander ouder gebouw dat nog met de Tunnels verbonden was. Juda keek achterom. Een haast wolfachtige, grote hond met bloeddoorlopen ogen en een bloederige bek haalde hen in snel tempo in. Ineens zag Juda een deur in de muur. Dit was hun kans!
Hij beukte de deur open en viel naar binnen. Zijn kameraad Tristan had echter minder geluk. Een ijzige schreeuw vulde Juda’s oren, en hij wist dat het beest Tristan te pakken had…
‘Ga!’, riep Tristan naar hem. ‘Dit is wat ik verdien voor m’n experimenten!’ Nu zag Juda het beest beter. Een vacht vol snedes, een gemene kop, extreem gespierde poten en een bloederige bek die Tristans been vasthield en hem probeerde de tunnel in te slepen. Tristan verzette zich uit alle macht, zag Juda, maar kon weinig doen tegen de kracht van het beest.
Met een laatste langgerekte schreeuw verloor Tristan zijn grip op de doorgang en sleurde het beest hem mee. ‘Nee! Tristan!’, maar het was al te laat, Juda hoorde botten kraken en wist dat zijn vriend, zijn enige houvast in deze tunnels, dood was. Het enige wat hij kon doen was zijn shock proberen te overwinnen. Hij moest wel, en snel. Juda had namelijk het gevoel dat er nog meer onguur in de Tunnels zat. Zijn ogen schoten de kamer rond, en ondanks het donker kon hij een trap onderscheiden. Hij klom uitgeput de trap op en liet zich vermoeid neervallen in de vervallen keuken waar de trap op uitkwam.
Hij had het gered. Zijn enige vriend echter niet. Met een snik viel hij vrijwel gelijk in slaap op de vloer, blij dat hij het had gered, bedroefd om zijn vriend…
